Ik ben het meest trots op…

De afgelopen twee WK medailles in de dubbelvier (goud 2017 en brons 2018). De weg naar goud ging totaal anders dan de weg naar brons. Ik was misschien wel meer trots op de bronzen medaille in Plovdiv, omdat de weg ernaartoe meer worstelingen en obstakels kende dan de weg naar goud in Florida. De gouden prestatie was echter een historisch moment in de Nederlandse roeigeschiedenis. Nog nooit was er goud gewonnen door een vrouwenboot in een open Olympische bootklasse. Beide races waren bijzonder spannend en zijn beslist in de laatste 50 meter van de wedstrijd. Na het goud was er vooral veel opluchting, want we wisten dat we de beste waren, we moesten het alleen nog waarmaken en dan volgt natuurlijk de blijdschap en het PROUD moment toen het lukte. Het brons in Plovdiv leek op voorhand al mogelijk, maar kwam onverwacht. We kaapten het brons weg voor de neuzen van de Chinezen met 0.03 seconde en we misten het zilver op 0.3 seconde. Ongeloof en ultieme vreugde na het zien van het resultaat op het grote scherm. Nog nooit zo’n spannende race gevaren, voor het Nederlandse publiek een “vreselijke” (TE spannende) race om naar te kijken. Dit zijn voor mij twee PROUD momenten, maar eigenlijk heb ik er stiekem wel een aantal meer. Ik heb geleerd ook trots te zijn op het behalen van kleinere doelen onderweg naar de grotere doelen. Dit is belangrijk om de juiste energie te behouden en tegenslagen te overwinnen. Koester het proces: wees schoon, eerlijk en sportief, wees overtuigd van jezelf en ontwikkel je eigen oerkracht met de dingen die je leert onderweg naar je doel.